Amade

Bu gerçekliğin her zerresinde hissederim acıyı

Kimsesizliğimin onuru ile çektiğim cefa

Ne olduğunu anlayamadan vurulmak

Sanki yemin edilmiş gibi bu zindanın esiriyim

Kurtuluş olmadan yaşamak 

Kaçışın kelime anlamını dahi unutmak

-ve odur ki bizleri yaratan, benim sesimi duymaz olmuş yarattıklarından- 

Ben sevgisiz ekilen bir tohum kaçamadım gerçeğimden

Lobotomi şart yoksa neşter boğazımda

Aksi mümkün olmayan bu boktan aşağılık hayatımın içerisinden uzat güllerini

İzin ver senin yaralarını sarayım

Bilmiyorsam öğret, ben ne peygamber ne tanrıyım

Al içeri göğsünden, bağrında sevgilendir

Ben bir tohumum hiç sevilmeyen, tomurcuklanıp açayım

Yeter ki izin ver yaramızı sarayım

Kabullendim yenilgiyi sıvazla sırtımı senin için savaşayım

Hayatımı elimden aldılar, bir kez öp nefes alayım

Uzatma saçlarını kuleden, umma periden minnet

Ben kurbağa prensim, kılıcım emrinde majestem

-ve o ki tanrıdır aldı elimden her şeyi ve seni gönderdi en iyisi-