Son birkaç yılımda en çok hissettiğim duygudur özlem. Amerika Birleşik Devletleri'ndeki 3. ve son senemde bulunmaktayım. Bu süreç içerisinde aileden, sevgiliden, dostlardan uzak bir hayat yaşıyorum. Beni ne kültür farkı ne de dil farkı zorluyor. Beni zorlayan asıl şey şu melun özlem duygusu. Sahi neden özleriz ki? Anneyi özleriz, babayı özleriz. Kardeşi; akrabayı; arkadaşı; doğduğumuz şehri; geçmişi özleriz. Kişisel olarak konuşmam gerekirse, ben geçmişi, çocukluğumu çok özlerim. Çocukken de büyümek istemezdim zaten. Taa o zamanlardan görürdüm, büyüdükçe dertlerinde büyüdüğünü. Belki de dert ettiğimiz şeyler aslında o kadar da büyütülecek şeyler değildir. Belki de onları büyüten bizlerizdir. Ama ne olursa olsun özlemek... işte bu duyguyu asla kendi ellerimizle büyütmeyiz., aksine kendi başına bir organizma gibi büyür. Garip...
Maalesef yanında korkuları ve hüznüde getirir. Bırakırız işi gücü, dünyanın haline de üzülmeyiz, çok özleriz. Hep özleriz... Bunun nedeni birçok şey olabilir, ama bana göre en büyük sebebi eksikliktir. Bahsettiğim eksiklik insanın içerisinde oluşan o yoğun ve katı hava boşluğudur. Karabasan misali insanın yüreğini zalimce sıkıştırır. Önceden hayatımızda olan şeyler, şuanda yoktur. En azından fiziksel olarak yoktur. Hepsi birer anıya dönüşür, küçük ya da büyük farketmeksizin o içerimizdeki eksiklik bulutuna katılıverirler. Özleriz bizde, buna özlemek deriz. Eksikler büyür giderek ve bizlerde hep daha çok özleriz.
İyi Geceler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Lütfen yorumlarınızda illegal, argo, saldırgan kısaca herhangi kötü bir şey kullanmayınız. Teşekkürler